5 για σχέσεις με αρχή, μέση και τέλος

1. Gene - Fighting Fit
2. Morrissey - Now My Heart Is Full
3. Stars - Romantic Comedy
4. Lush - Ciao!
5. Cinerama - Let's Pretend

[orientation]

Είναι και οι σχέσεις χωρίς αρχή, μέση και τέλος.

Με ανθρώπους που ξέρετε καιρό, που τους ταξινομείτε στους "καλούς φίλους" ή στους "αγαπημένους ανθρώπους" ή στους "ενδιαφέροντες τύπους" (χωρίζετε τους ανθρώπους σε κατηγορίες ε; δεν είναι σωστό αυτό). Και αργά ή γρήγορα ακουμπάτε ο ένας τον άλλο, εξερευνάτε τα σώματά σας και αυτό ήταν, καλή αρχή (μη-αρχή μάλλον).

Και μετά η μέση (μη-μέση). Συνήθως κρατάει χρόνια. Συνήθως μπαίνουν και κάποια χιλιόμετρα ανάμεσα. Τα χιλιόμετρα μπορεί να είναι δικαιολογία να επαναπαύεστε, μπορεί να είναι και ο λόγος που η σχέση σας είναι από αυτές χωρίς αρχή μέση και τέλος. Εδώ μπορείτε να πιστεύετε ό,τι θέλετε για την σχέση σας. Ότι είναι γαμάτη και ιδιαίτερη, ότι είναι το καλύτερο που μπορούσατε να κάνετε τη δεδομένη στιγμή, ότι είναι ανώτερη από κάθε άλλη σχέση που είχατε ποτέ, ότι πρέπει εδώ και τώρα να τη σταματήσετε, ότι σας πάει πίσω, ότι, ότι, ότι. Και αν νομίζετε ότι η χωρίς αρχή, μέση και τέλος σχέση σας είναι ισορροπημένη, λυπάμαι, αλλά κάνετε Λαθος. Δεν υπάρχει περίπτωση να συγχρονιστείτε με το έτερόν σας ήμισυ. Αλήθεια.

Το τέλος (μη-τέλος). Θα είναι είτε μια ανάπαυλα από τη χωρίς αρχή, μέση και τέλος σχέση σας, εκτός και αν (επιτέλους) πάρετε την απόφαση να κάνετε σχέσεις με αρχή, με μέση και με τέλος. Δεν λέω ότι παίρνονται έτσι εύκολα τέτοιες αποφάσεις, λες και διαλέγεις ποιό ωραίο μπλουζάκι θα φορέσεις σήμερα, αλλά είναι μια καλή αρχή, ε;

Καλή επιτυχία!

you have (not) killed me

Το έχω ξαναπεί. Οι συναυλίες είναι ένα απο τα ωραιότερα πράγματα. Οχι για να προσθέσεις ακόμη ένα εισιτήριο στη συλλογή απο "events" και "gigs" που έχει κολλημένη στον τοίχο σου, αλλά επειδή είναι μια εμπειρία πολύ δυνατή. Είναι ο τρόπος να νιώσεις τη μουσική με όλες σου τις αισθήσεις και ταυτόχρονα να τη μοιραστείς με κόσμο που γνωρίζεις ή που δεν γνωρίζεις και που απλά βρίσκεται εκεί γύρω σου.
Και επιπλέον ίσως είναι η μοναδική εμπειρία που μπορεί να συγκριθεί με τον έρωτα. Απο αυτό που νιώθεις την ώρα που βρίσκεται εκεί μπροστά μέχρι το χάσιμο που νιώθεις μετά το τέλος της συναυλίας. Που βγαίνεις με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο ψιθυρίζοντας στίχους και έχοντας στο μυαλό σου την εικόνα αυτού/αυτής/αυτών που μόλις πριν λίγο έβλεπες και άκουγες. Δεν μπορώ να σκεφτώ με ποιό άλλο συναίσθημα να το παρομοιάσω όλο αυτό...
Χθές βέβαια, δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Τις πρώτες στιγμές του Morrissey στη σκηνή και βλέποντας όλο τον κόσμο να παραληρεί και να τραγουδάει τόσο δυνατά σκεφτόμουν ότι αυτός απο κει πάνω τα πρέπει να περνούσε πολύ καλύτερα βλέποντας όλους εμάς έτσι παρά εμείς που βλέπαμε αυτόν!
Ηταν καλά. Δεν θα πω ότι δεν ήταν. Θα μπορούσε να ήταν και καλύτερα, θα μπορούσαμε να ακούσουμε περισσότερα τραγούδια, θα μπορούσε να διαρκέσει περισσότερη ώρα. Ακούσαμε κυρίως απο τους δυο τελευταίους δίσκους του και μερικά απο Smiths. Ούτε και στην playlist θα σταθώ.
Οπως το ένιωσα εγώ αυτή η συναυλία ήταν περισσότερο κάτι να δεις. Ένα γεγονός, η παρουσία ενός σημαντικού ανθρώπου και οι άρτιες εκτελέσεις των κομματιών με ήχο πολύ κοντά σε αυτόν του στούντιο.
Το "θέμα" λοιπόν για μένα ήταν οτι βρέθηκα εκεί, οτι είδα τον Morrissey. Οτι τον είδα πάνω στη σκηνή ενός χώρου γεμάτου με κόσμο που φώναζε και τραγουδούσε την κάθε λέξη, τον κάθε στίχο.

Και οτι πλέον άκουγα τον Morrissey και έβλεπα τον Morrissey.
Και δεν υπήρχε κανείς πίσω του.
Τραγουδούσε ο Morrissey και έβλεπα τον Morrissey.
Μόνο.

girlfriend in a coma

girlfriend in a coma I know, I know it's serious....



"einai toso mataies autes oi sxeseis, pou den exoun "arxh mesh k telos".

Είναι λοιπόν.."αστείες" αυτές οι σχέσεις που έχουν αρχή μέση και τέλος. Και ακόμα πιο..."αστεία" είναι η εξέλιξη των ανθρώπων που ξέρεις καλά. Η που νομίζεις ότι ξέρεις καλά. Είναι οι στιγμές που καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν μπορείς να ορίσεις με σαφή τρόπο. Τίποτα δεν είναι..."κανονικό".
Είναι κάποιες σχέσεις που η αρχή είναι ιδανική. Η μέση όμως και το τέλος είναι το λιγότερο άθλια. Ταλαιπωρείσαι χωρίς λόγο, δίνεις πολλά και παίρνεις ελάχιστα ή τίποτα και το θέμα λήγει με πολύ κόπο μετά απο πολύ καιρό. Ομως παρ' όλα αυτά, ο καιρός περνάει και βλέπεις καθαρά κρατώντας αξιοπρεπώς τα καλά στοιχεία της. Αναγνωρίζεις την αξία του άλλου και ότι μοιράστηκες μαζί του, δεν τον χάνεις, τον έχεις κάπου δίπλα σου. Οσο δίπλα σου μπορείς (και θέλεις) να τον έχεις. Και αυτό που μένει ένα χαμόγελο. Οχι νοσταλγικό, απλά αναγνωριστικό.
Είναι και κάποιες άλλες σχέσεις που η αρχή είναι αδιάφορη ή τουλάχιστον αναγνωριστική. Η μέση όμως γίνεται όλο και καλύτερη μέχρι που σταθεροποιείται και το τέλος είναι μια φυσιολογική διαδικασία με την αυτονόητη φθορά και τον απαραίτητο εγωισμό. Ο καιρός περνάει και προσπαθείς να κρατήσεις τα καλά και τα ουσιαστικά παρατηρώντας οτι ορισμένα πράγματα πλέον σου έχουν γίνει συνήθειες. Προσπαθώντας (και καταφέρνοντας)να επανατοποθετήσεις τον εαυτό σου σε σχέση με τον τόπο και το χρόνο έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι ο άλλος δεν είναι σε θέση να κάνει το ίδιο. Οτι κάποια βλάβη σοβαρή έχει υποστεί το σύστημα πλοήγησης του και κατευθύνεται σε γκρεμό. Και με κατεστραμμένο αεροσκάφος!
Και εκεί πραγματικά λυπάσαι για αυτή τη σχέση με την αρχή, τη μέση και το τέλος. Γιατί πραγματικά δεν μπορείς και δε θέλεις να κάνεις τίποτα άλλο.

πεντε για να ξυπνας;

1. Belle and Sebastian - Another Sunny Day
2. Love Is All - Turn The Radio Off
3. Camera Obscura - Lloyd I'm Ready To Be Heartbroken
4. The Beta Band - Dry The Rain
5. Stereolab - Lo Boob Oscillator


Πιο σωστός τίτλος: πέντα για να ξυπνάς παρέα με αγαπημένα πρόσωπα, ότι ώρα να'ναι, κοιτάζοντας αυτή τη μοναδική καθαρότητα που έχουν τα πρόσωπα το πρωί και ακούγοντας την αστεία βραχνάδα της φωνής, ενώ έξω έχει ήλιο

πέντε για να ξυπνας;

1. Smashing Pumpkins - To Sheila
2. Jack - The Emperor of new London
3. Death in Vegas - Dirge
4. Pulp - Mis-Shapes
5. Verve - Bittersweet Symphony (ειδικά αν το ακούς από ραδιόφωνο)

Πιο σωστός τίτλος: πέντε για να ξυπνάς μόνος, ό,τι ώρα να 'ναι, προσπαθώντας να ακούσεις για πρώτη φορά μέσα στη μέρα τη φωνή σου, ενώ έξω έχει ήλιο.

Cause you're the only song I want to hear

3 of the shareholder

A dance, a bid, a matinee
It's a faint, a brief, affinity
It's a touch, when it shouldn't be
But it's all right
And it's a step but you're too quick to fall
Now a crash but it's just physical
Not a point, 'cept it's natural
But it's all right

Υπάρχουν λοιπόν τρία είδη ανθρώπων. Αυτοί που από παλιά, από «πάντα», ήταν και θα είναι εκεί γύρω σου, αυτοί που ήταν εκεί αλλά τώρα δεν ξέρεις που είναι, και αυτοί που πάντα αναρωτιέσαι που ακριβώς είναι. Και για όλους υπάρχει κι ένα αλλά.

Οι πρώτοι είναι εκείνοι, οι παλιοί, οι γνωστοί. Και διαπιστώνεις ότι γνωρίζεις ακόμα όχι μόνο τη μορφή τους μα και τη μυρωδιά τους. Την αναγνωρίζεις όταν τους πλησιάζεις και ξέρεις πως είναι και που μπορεί να σε πάει. αλλά όλα τα υπόλοιπα δεν είναι όπως παλιά. Δε θέλεις να σε πάει πια. Και μάλλον δε θέλουν ούτε κι αυτοί.
Οι δεύτεροι είναι πιο πρόσφατοι. Αν το καλοσκεφτείς ίσως και πολύ πρόσφατοι. Και ήταν παντού. αλλά έχεις ξεχάσει ή αλλιώς διαγράψει τη μορφή τους και πραγματικά δε θυμάσαι πως ήταν η μυρωδιά τους. Δε θυμάσαι.
Οι τελευταίοι ήταν πάντα (ή σχεδόν πάντα) κάπου εκεί. αλλά δεν ήξερες ποτέ που ακριβώς. Άλλες φορές ένιωθες ότι είναι παντού και πάντα και άλλες ότι δεν είναι πουθενά και ποτέ. Το ίδιο και με τη μορφή τους. Πότε τη θυμόσουν, πότε όχι. Αποσπασματική. Όσο για τη μυρωδιά, αυτή δεν την έμαθες ποτέ.

Και τα τρία είδη όπως ξέρεις, αγαπούν τη μουσική. Κατά κάποιον τρόπο. Και όπως υποθέτεις (?!) κι εσένα. Κατά κάποιον τρόπο.
The making of a great compilation tape, like breaking up, is hard to do and takes ages longer than it might seem. There are a lot of rules. Anyway...
Οι πρώτοι κάνουν τον κόπο να σου γράψουν ένα compilation cd. αλλά είχε αρχικά γραφτεί για κάποιον άλλο-επι τη ευκαιρία το παίρνεις κι εσυ-. αλλά ο παραλήπτης δεν έχει παίξει ρόλο στη διαδικασία επιλογής των κομματιών.
Οι δεύτεροι δεν κάνουν τον κόπο να σου γράψουν ένα compilation cd. Σου δίνουν mp3 με τσουβάλια αφού είσαι πάντα κοντά τους. αλλά στην πραγματικότητα δεν το κάνουν γιατί δεν έχουν βρει τον τρόπο να σε κάνουν ευτυχισμένη/ο και ούτε θέλουν να τον ψάξουν. I've started to make a tape... in my head... for Laura. Full of stuff she likes. Full of stuff that make her happy. For the first time I can sort of see how that is done.
Οι τελευταίοι κάνουν συχνά τον κόπο να σου γράφουν compilation cds. Και είναι ένα κομμάτι απ’τον εαυτό τους που το δίνουν σε σένα. Μόνο. Και αυτό παίζει ρόλο στη διαδικασία επιλογής των κομματιών. αλλά ποτέ δε στο δίνουν χέρι με χέρι. Ποτέ δεν το ακούτε μαζί. Και πάντα προσπαθείς να φτιάξεις το παζλ τους ενώνοντας τα κομμάτια αυτά.

κοινό σημείο: The Decemberists - We both go down together

και μετα...τι;

5 για Κυριακή απόγευμα

1. Josh Rouse - Flight attendant
2. Relevant Box - New Yugo
3. Devics - Just One Breath
4. A Girl Called Eddy - Tears All Over Town
5. Beth Orton - Stolen Car

σπίτι 3 προς σπίτι 4

5 άλμπουμ για το πακετάρισμα και το ξεπακετάρισμα. Απο την Πάτρα στην Αθήνα. Ιδια πράγματα, διαφορετικός χώρος...Δεν επιλέχθηκαν με κάποιο σκοπό. Απλά αυτά "έτυχε" να ακούω

1. Stereolab - Margerine Eclipse
2.Nouvelle Vague - Nouvelle Vague
3.The Long Blondes - Someone To Take You Home
4. Broken Flowers OST
5. High Fidelity OST

destroy

homesick

τι θα γίνει τώρα; όλη τη μέρα μ' αυτό το σπίτι θα ασχολείσαι;



καιρός να πάρω το σχκέητ μου και να κατέβω στην Αθήνα..