[Τι θα πει "ενοικώ μια κάμαρα"; Όταν "ενοικείς έναν τόπο", τον οικειοποιείσαι; Τι θα πει "οικειοποιούμαι έναν τόπο"; Απο ποιό σημείο και μετά ένας τόπος γίνεται πραγματικά δικός σου; Μήπως απο τη στιγμή που θα πλύνεις τα τρία ζευγάρια κάλτσες σου σε μια ροζ πλαστική λεκάνη; Μήπως απο τη στιγμή που θα ζεστάνεις μακαρόνια στο γκαζάκι; Απο τη στιγμή που θα έχεις χρησιμοποιήσει όλες τις παράταιρες κρεμάστρες της ντουλάπας; Ή απο τη στιγμή που θα καρφιτσώσεις στον τοίχο μια παλιά καρτ-ποστάλ με το "Όνειρο της Αγίας Ούρσουλας" του Carpaccio; Μήπως απο τη στιγμή που θα έχεις ζήσει εκεί μέσα το άγχος της αναμονής ή τις κορυφώσεις του πάθους ή το μαρτύριο του πονόδοντου; Ή μήπως όταν έχεις πια κρεμάσει τις κουρτίνες κι αλλάξεις την ταπετσαρία και τρίψεις το παρκέ;]
Georges Perec, Χορείες Χώρων
Αναρωτιέμαι...
πόσα δωμάτια μπορούν να γίνουν "το δωμάτιο σου", πόσα σπίτια "το σπίτι σου", πόσες γειτονιές " η γειτονιά σου".
Πότε "το σπίτι" σταματάει να είναι "σου" και είναι απλά "σπίτι".
Πότε αποσυνδέεται απο τους γύρω ανθρώπους, δρόμους, κτίρια, περιοχή και γίνεται απλά "ένα σπίτι" που βρίσκεται "εδώ".
Ενώ έχεις ήδη μάθει που βρίσκεται η ΔΕΗ και ΟΤΕ και ο Παπαγεωργίου σταματάει να "δίνει ρέστα" και γίνεται Σκλαβενίτης.
Όταν τα "σπίτια σου" χωρέσουν σε ένα top5, είναι ίσως ένα καλό σημείο να σταματήσεις.
Να σταματήσεις να μετράς τα χρόνια που περνάνε, παρατηρώντας το πράσινο του καναπέ να ξεβάφει.
Να σταματήσεις να συνειδητοποιείς τις αλλαγές στη ζωή σου σύμφωνα με τις αφίσες που ξεκολλάς μια για πάντα και απο τις καινούργιες που ενδεχομένως βάζεις στη θέση τους.
Είναι καιρός για καινούργιο καναπέ.
01. The Smiths - There is a light that never goes out
02. Λένα Πλάτωνος - Μετακόμιση
03. Califone - Spider's house
04. Sebastien Schuller - Tears coming home
05. Holly Golightly - There is an end
