[ ]

"Η απόσταση δεν είναι κάτι που αναγνωρίζουμε και μετράμε με την παρατήρηση και μόνο, πολύ δε περισσότερο δεν είναι κάτι έξω απο εμάς[...]Αναπαριστά την επιθυμία μας να θέσουμε τον εαυτό μας σε σχέση με άλλα υποκείμενα, με άλλα αντικείμενα"

Κάπως έτσι λοιπον, τοποθετούμε τον εαυτό μας απέναντι/δίπλα/λιγότερο ή περισσότερο κοντα ή μακριά, σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις ανάλογα με αυτά που επιθυμούμε, εφευρίσκοντας και τους ανάλογους αναπαραστατικούς μηχανισμούς για να το εκφράσουμε.

Κι όταν η επιθυμία μικραίνει όλο και πιο πολύ, η απόσταση αντιστρόφως ανάλογα όλο και μεγαλώνει, μέχρι που δεν μπορεί καν να χωρέσει μέσα σε ένα top5.

1.
2.
3.
4.
5.

προς σπίτι Νο.5

[Τι θα πει "ενοικώ μια κάμαρα"; Όταν "ενοικείς έναν τόπο", τον οικειοποιείσαι; Τι θα πει "οικειοποιούμαι έναν τόπο"; Απο ποιό σημείο και μετά ένας τόπος γίνεται πραγματικά δικός σου; Μήπως απο τη στιγμή που θα πλύνεις τα τρία ζευγάρια κάλτσες σου σε μια ροζ πλαστική λεκάνη; Μήπως απο τη στιγμή που θα ζεστάνεις μακαρόνια στο γκαζάκι; Απο τη στιγμή που θα έχεις χρησιμοποιήσει όλες τις παράταιρες κρεμάστρες της ντουλάπας; Ή απο τη στιγμή που θα καρφιτσώσεις στον τοίχο μια παλιά καρτ-ποστάλ με το "Όνειρο της Αγίας Ούρσουλας" του Carpaccio; Μήπως απο τη στιγμή που θα έχεις ζήσει εκεί μέσα το άγχος της αναμονής ή τις κορυφώσεις του πάθους ή το μαρτύριο του πονόδοντου; Ή μήπως όταν έχεις πια κρεμάσει τις κουρτίνες κι αλλάξεις την ταπετσαρία και τρίψεις το παρκέ;]
Georges Perec, Χορείες Χώρων

Αναρωτιέμαι...
πόσα δωμάτια μπορούν να γίνουν "το δωμάτιο σου", πόσα σπίτια "το σπίτι σου", πόσες γειτονιές " η γειτονιά σου".
Πότε "το σπίτι" σταματάει να είναι "σου" και είναι απλά "σπίτι".
Πότε αποσυνδέεται απο τους γύρω ανθρώπους, δρόμους, κτίρια, περιοχή και γίνεται απλά "ένα σπίτι" που βρίσκεται "εδώ".
Ενώ έχεις ήδη μάθει που βρίσκεται η ΔΕΗ και ΟΤΕ και ο Παπαγεωργίου σταματάει να "δίνει ρέστα" και γίνεται Σκλαβενίτης.

Όταν τα "σπίτια σου" χωρέσουν σε ένα top5, είναι ίσως ένα καλό σημείο να σταματήσεις.
Να σταματήσεις να μετράς τα χρόνια που περνάνε, παρατηρώντας το πράσινο του καναπέ να ξεβάφει.
Να σταματήσεις να συνειδητοποιείς τις αλλαγές στη ζωή σου σύμφωνα με τις αφίσες που ξεκολλάς μια για πάντα και απο τις καινούργιες που ενδεχομένως βάζεις στη θέση τους.

Είναι καιρός για καινούργιο καναπέ.

01. The Smiths - There is a light that never goes out
02. Λένα Πλάτωνος - Μετακόμιση
03. Califone - Spider's house
04. Sebastien Schuller - Tears coming home
05. Holly Golightly - There is an end

The beat goes round and round..

Πόσες εφηβείες δικαιούσαι, αν δε σε νοιάζει να πεθάνεις νέος;



"Ο χρόνος είναι άχρονος. Εσύ είσαι το ρολόι."

1. Radiohead - Jigsaw Falling into Place
2. Portishead - The Rip
3. Holy Fuck - Lovely Allen
4. Epic45 - I'm Getting Too Young For This
5. UNKLE - Mistress

[I made a mistake]

Το να δοκιμάζεις είναι θεμιτό. Το να δοκιμάζεις να υπάρξεις μέσα σε διαφορετικές καταστάσεις και περιβάλλοντα, επίσης. Ακόμα κι αν κάνεις λάθος τελικά. Είναι καλά τα λάθη. Αρκεί να τα αντιλαμβάνεσαι σωστά και να μαθαίνεις απ'αυτά.
Κι ενώ ορισμένοι άνθρωποι αναλώνουν όλες τους τις δυνάμεις χτίζοντας άμυνες και ισορροπίες προκειμένου να μην τα επαναλάβουν, χάνοντας έτσι πολύτιμο χρόνο και ενέργεια, υπάρχουν κι αυτοί που τελικά συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο λάθος ξανά και ξανά. Κι έτσι, φτάνουν στο ίδιο ακριβώς σημείο με τους πρώτους.

1. Eels - Trouble with dreams
2. Of Montreal - A sentence of sorts in kongsvinger
3. Jack - My world versus your world
4. Blonde Redhead- Spring and by Summer fall
5. Blood Red Shoes - I wish I was someone better

These days...

...οι αναμνήσεις απο το σχολείο ζωντανεύουν ξανά, με αγγλική προφορά και οι επιλογές περιορίζονται μεταξύ Α, B και C.
Μεγάλες άσπρες νιφάδες πάνω στο μαύρο παλτό, χιονοπόλεμος στους δρόμους του Ψυρρή, λουκουμάς πασπαλισμένος με ζάχαρη και χιόνι, τσουλήθρα στην Ερμού.
Σε ποιό μέρος ακριβώς βρισκόμαστε και για ποιά εποχή μιλάμε?
Η άνοιξη πάντως ήρθε απόψε απο τη Θεσσαλονίκη ήταν minimal και είχε γεύση απο γλιφιτζούρι κοκοράκι σαν αυτά που αγόραζα παλιά πριν απο το μάθημα των αγγλικών.

1. Monsieur Minimal- Love is a circle
2. Richard Hawley- Tonight the streets are ours
3. April March- While we're young
4. Yeasayer-2080
5. Andrew Bird - Imitosis

[in a picture that's fading]

"Απο αυτό το κύμα των αναμνήσεων που πάει κι έρχεται, η πόλη βρέχεται σαν σφουγγάρι και φουσκώνει. Μια περιγραφή της Ζαίρας όπως είναι σήμερα θα μπορούσε να περιλαμβάνει όλο το παρελθόν της Ζαίρας. Η πόλη όμως δεν φανερώνει το παρελθόν της, το περιλαμβάνει όπς τις γραμμές ενός χεριού, γραμμένο στις γωνίες των δρόμων, στις γρίλιες των παραθύρων, στις κουπαστές των κλιμακοστασίων, στις αντένες των αλεξικέραυνων, στα κοντάρια των λαβάρων, το κάθε κομμάτι χαραγμένο με τη σειρά του απο γρατζουνίσματα, πριονίσματα, εγκοπές, βίαια χτυπήματα"

1. Abbie Gale- Contact improvisation
2. Matisse - Gas
3. Port-Royal - Deca-Dance
4. The Shocking Pinks - This aching deal
5. Stars- Romantic comedy

just numbers

"..Prime numbers are what is left when you have taken all the patterns away. I think prime numbers are like life. They are very logical but you could never work out the rules, even if you spend all your time thinking about them."

2. Rolling Stones - Mother's Little Helper
3. Leonard Cohen - Dance me to the End of Love
5. Beatles - Eleanor Rigby
7. David Bowie - Lady Grinning Soul
11. Pulp - Happy Endings

[the last good day of the year]

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, λίγο πολύ οι ίδιες διαδικασίες: επιστροφή στα "πάτρια εδάφη", οικογενειακές διαφωνίες, "οικογενειακά" γεύματα, σχολικές αναμνήσεις, παλιοί φίλοι, τοπικά κουτσομπολιά, γκρίνια, βαρεμάρα, κόκκινες και χρυσές μπάλες στο δέντρο και ευχές για να "φέρει" η νέα χρονιά αυτά που δεν "έφερε" αυτή που φεύγει, όλα τα καλά, τα καλύτερα.
Φέτος όλο αυτό μου φαίνεται απλά μια μικρή παρένθεση. Σε αντίθεση με τη μόνιμη χριστουγεννιάτικη-πρωτοχρονιάτικη μελαγχολία των περασμένων ετών και τις σκέψεις που πάντα προκαλούν όλα αυτά τα πρόσωπα και τα πράγματα απο το παρελθόν προσπαθώντας να συνδεθούν με το μέλλον, φέτος τα παρακολουθώ όλα απο μακριά. Χωρίς κανένα συναίσθημα. Ούτε θετικό, ούτε αρνητικό. Σα να έχει δημιουργηθεί ένα κενό ανάμεσα σε όλα αυτά, έχω μπεί μέσα και νιώθω ασφαλής. Ή καλύτερα, σα να βρίσκομαι πάνω σε ένα οριακό σημείο ανάμεσα σε ότι έκανα κ ένιωθα ως τώρα και σε ότι έχω μπροστά μου απο δω και μπρος.

Δεν μπορείς να μένεις ίδιος όταν όλα αλλάζουν.
Καμιά χρονιά δεν πρόκειται να "φέρει" καμία αλλαγή αν αυτή δε συμβεί μέσα μας. Καμιά κατάσταση δεν πρόκεται ν' αλλάξει αν δε θέλουμε εμείς. Αν δεν προσπαθήσουμε να δούμε τς πράγματα "αλλιώς". Ή όπως πραγματικά είναι.
Εγώ κάτι αρχίζω να ξεχωρίζω εκεί, πίσω απο τα φωτισμένα σπιτάκια της λίμνης...

1. Cousteau - Last good day of the year
2. Casiotone for the painfully alone - New year's kiss
3. The Smiths - There is a light that never goes out
4. Beirut - Elephant gun
5. Eels - Old shit/New shit

ηλιοστάσιο

Για τη μικρότερη μέρα ή για τη μεγαλύτερη νύχτα;
Μία από τις αγαπημένες μου νύχτες ή μέρες του χρόνου, θα κάτσω απλά στο κρεβάτι, στο παλιό παιδικό δωμάτιο και θα μεγαλώσω κι άλλο.

01. Smashing Pumpkins - Behold! The Nightmare
02. M83 - Night
03. Migala - Noche Desde Un Tren
04. Logh - Yellow Lights Mean Slow Down, Not Speed Up
05. mum - Moon Pulls

5 για happy thoughts...

...απο την εικονιζόμενη δεσποινίδα

1. Lightning Seeds - Pure
2. Eels - Old shit, new shit
3. Mum - Dancing behind my eyelids
4. Holly Golightly with Greenhorners - There is an end
5. Death Cab For Cutie - Soul meets body