[the last good day of the year]

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, λίγο πολύ οι ίδιες διαδικασίες: επιστροφή στα "πάτρια εδάφη", οικογενειακές διαφωνίες, "οικογενειακά" γεύματα, σχολικές αναμνήσεις, παλιοί φίλοι, τοπικά κουτσομπολιά, γκρίνια, βαρεμάρα, κόκκινες και χρυσές μπάλες στο δέντρο και ευχές για να "φέρει" η νέα χρονιά αυτά που δεν "έφερε" αυτή που φεύγει, όλα τα καλά, τα καλύτερα.
Φέτος όλο αυτό μου φαίνεται απλά μια μικρή παρένθεση. Σε αντίθεση με τη μόνιμη χριστουγεννιάτικη-πρωτοχρονιάτικη μελαγχολία των περασμένων ετών και τις σκέψεις που πάντα προκαλούν όλα αυτά τα πρόσωπα και τα πράγματα απο το παρελθόν προσπαθώντας να συνδεθούν με το μέλλον, φέτος τα παρακολουθώ όλα απο μακριά. Χωρίς κανένα συναίσθημα. Ούτε θετικό, ούτε αρνητικό. Σα να έχει δημιουργηθεί ένα κενό ανάμεσα σε όλα αυτά, έχω μπεί μέσα και νιώθω ασφαλής. Ή καλύτερα, σα να βρίσκομαι πάνω σε ένα οριακό σημείο ανάμεσα σε ότι έκανα κ ένιωθα ως τώρα και σε ότι έχω μπροστά μου απο δω και μπρος.

Δεν μπορείς να μένεις ίδιος όταν όλα αλλάζουν.
Καμιά χρονιά δεν πρόκειται να "φέρει" καμία αλλαγή αν αυτή δε συμβεί μέσα μας. Καμιά κατάσταση δεν πρόκεται ν' αλλάξει αν δε θέλουμε εμείς. Αν δεν προσπαθήσουμε να δούμε τς πράγματα "αλλιώς". Ή όπως πραγματικά είναι.
Εγώ κάτι αρχίζω να ξεχωρίζω εκεί, πίσω απο τα φωτισμένα σπιτάκια της λίμνης...

1. Cousteau - Last good day of the year
2. Casiotone for the painfully alone - New year's kiss
3. The Smiths - There is a light that never goes out
4. Beirut - Elephant gun
5. Eels - Old shit/New shit