Τα ταξίδια με τρένο πάντα είναι γοητευτικά. Παρ’ όλο το χάλι του ΟΣΕ, που εξευρωπαΐστηκε και απαγορεύει το κάπνισμα στα βαγόνια, στο μπαρ, στους προθαλάμους, έξω από το τρένο, πάνω από το τρένο, κάτω από το τρένο και δε ξέρω που αλλού, ενώ τα καθίσματα βρωμάνε, οι κουρτίνες φιλοξενούν το δικό τους απροσδιόριστο οικοσύστημα και ενώ η μαγική φωνή του οδηγού φροντίζει να σε τρομάζει σε κάθε στάση, φτύνοντας στο μικρόφωνο ακαταλαβίστικα ελληνικά (και φυσικά μόνο ελληνικά – δεν ταξιδεύουν άλλοι μη καπνιστές ευρωπαίοι με τρένο) με μεγάλη ένταση.
Αλλά ναι, παρόλο το χάλι, τα ταξίδια με τρένο πάντα είναι γοητευτικά.
Περνάμε τώρα από τούνελ, και καθρεφτίζομαι στο παράθυρο. Είναι περίεργο να βλέπεις το είδωλό σου χωρίς να το περιμένεις. Αυτό το είδωλο έχει το ίδιο ακριβώς ύφος εδώ και χρόνια.
Από πίσω μου γνωρίζονται ένας παππούς (θέση 13) και μία γιαγιά (θέση 11, παράθυρο). Μιλάει ο ένας στον άλλον στον πληθυντικό. Έχουν και οι δύο παιδιά, και εγγόνια, αλλά είναι μόνοι. Θα μπορούσαν άραγε να ερωτευτούν ο ένας τον άλλο; Πότε σταματάς να ερωτεύεσαι; Και πότε σταματάς να αναζητάς την αγάπη;
Πλησιάζω στη Δράμα και ο ουρανός έχει μια υποψία ήλιου. Δε θέλω να ακούσω τίποτα, προτιμώ τον ήχο του τρένου πάνω στις ράγες, και τις συζητήσεις γύρω γύρω.
Ο παππούς κατεβαίνει, η γιαγιά συνεχίζει. Μάλλον δε θα δει ποτέ ξανά ο ένας τον άλλο. Αλλά τουλάχιστο σήμερα, θα σκεφτεί ο ένας τον άλλο λίγο πριν πέσει για ύπνο. Είναι δύσκολο να γερνάς ε; (γιατί δεν έχω μαζί μου το ‘bones’ γαμώτο;;)
Ο δίπλα (θέση 18) ακούει kaiser chiefs. Θυμάμαι να γυρνάω από το πρώτο rockwave, με το ίδιο τρένο. Walkman, κασέτες, ποπ+ροκ. Η μουσική αφορμή για ταξίδι, και το ταξίδι αφορμή για μουσική.
Νομίζω ότι σ’ αυτό το ταξίδι πρέπει να διώξω από πάνω μου κάθε Θεσσαλονίκη. Με τον ίδιο τρόπο που αποφεύγω να κοιτάω πιο πάνω από τα νεκροταφεία, κάθε φορά που περνάω από την Αγίου Δημητρίου. Με τον ίδιο τρόπο που αρνούμαι να κοιτάξω στα μάτια τις πρωτοετείς κοπελίτσες που διασχίζουν την Αμύνης. Με τον ίδιο τρόπο που κοροϊδεύω τον εαυτό μου ότι ήταν πέντε καλά χρόνια.
Ελπίζω να έχει ακόμα φως φτάνοντας στον Νέστο. Εκεί θα ξεφορτωθώ καθετί περιττό.
Μια τελευταία βόλτα στη λίμνη πριν αλλάξει ο χρόνος. Λίγο μετά την καθερωμένη γιορτή του δήμου όπου ο Άγιος Βασίλης δίνει τα δώρα στα παιδιά, ο παλιός και γέρος χρόνος φεύγει με μια βάρκα και έρχεται ο νέος με μια άλλη. Μετά καφές, τελευταία ψώνια, τελευταία δώρα, παλιοί συμμαθητές στο δρόμο που έχω να δω καιρό, τελευταίες δουλειές στο σπίτι, όλα επαναλαμβάνονται ακόμα μια φορά. Ώσπου να τύχει κάτι άσχημο και τίποτα να μη μοιάζει "κανονικό". Και "γιορτινό". Το μυαλό μου δε βρίσκεται εδώ. Ούτε στις διαδικασίες των γιορτών που κάθε χρόνο επαναλαμβάνονται, ούτε στη καθιερωμένη γκρίνια και βαρεμάρα εντός και εκτός σπιτιού, ούτε στα πρόσωπα των γύρω μου. Νομίζω ποτέ άλλοτε δε μου φάνηκαν τόσο άδειες και ανούσιες αυτές οι μέρες.
