[the leavers dance]

Berenice
my hans my feet are worn

απόγευμα.νωρίς.-οι μέρες έχουν αρχίσει και μεγαλώνουν;
Βγαίνω απο το σπίτι με τα ακουστικάκαι περπατάω προς τον ηλεκτρικό

As much as yours are
And though my head my hands my heart are forming

Κάθε φορά, με το που βγαίνω απο το σπίτι και πατάω το play μεταφέρομαι και κάπου αλλού.
Με τις πρώτες νότες όλα αρχίζουν να σηκώνονται απο τη γη.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι φορώντας τα ακουστικά απομονώνεσαι, δεν ακούς, δεν βλέπεις, δε σε ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω σου.

They still feel worlds apart

Εγώ νομίζω ότι αυτές οι στιγμές που περπατάω μέσα στην πόλη με τη μουσική στ'αυτιά, είναι αυτές που πραγματικά γίνομαι ένα μαζί της. Ένα με το δρόμο, με τα κτίρια, τους ανθρώπους. Και ταυτόχρονα είναι οι στιγμές που νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Πλήρης. Οτι δε χρειάζομαι πραγματικά τίποτα άλλο. Κανέναν και τίποτα.

Berenice
Beneath it all you're golden
And that's all I'm feeding on

Και μια ώθηση λες, να κοιτάξω ακόμα περισσότερο γύρω μου και όχι μέσα μου γιατί μέσα μου υπάρχει μόνο η μελωδία που ακούω.
Κάτι με κάνει πολύ μικρή και πολυ γρήγορη και μπορώ να τρυπώνω παντού γύρω μου, περνάω με΄σα απο κτίρια, σκάλες, αυτοκίνητα, δίπλα απο ανθρώπους και διασχίζω όλη την πόλη μέσα σε λίγες μόνο στιγμές.
Κι έτσι όλα κινούνται στο ρυθμό της μουσικής.

And though my head my hands are growing colder
We move circles now

Οι άκρες των κτιρίων φεύγουν απο τη θέση τους, ο ουρανός μοιάζει να είναι πιο κοντά και οι άνθρωποι σε λίγο θ'αρχίσουν να χοροπηδάνε μαζί μου στην Ακαδημίας.

Berenice there's no release at all
That's not worth dying for
And it's not for our desires but our design that we all fall apart

....και ξανά και ξανά

1.Noir Desir - Le vent nous portera
2.Veils - The leavers dance
3.Divine Comedy - A lady of a certain age
4.Air - Cherry blossom girl
5.The Raveonettes - Ode to LA

5 για τώρα, ξανά και ξανά

1. Greenhornes - There is an End
2. M83 - Don't Save us from the Flames
3. Lady & Bird - Shepard's Song
4. Sebastien Schuller - Weeping Willow
5. Jack - Sometimes

[επιστροφή / ότι απομένει είναι μέλλον]

2,5 μήνες μετά, επέστρεψα εκείνη τη μέρα που η πόλη αρχίζει να γεμίζει μάσκες, σερπαντίνες και πολύχρωμα πούπουλα. Που σ'αρέσει, δε σ'αρέσει όλα κινούνται σε άλλους ρυθμούς.
Γυρίζω απο Steps. Με τα πόδια. Όπως πάντα. Περπατάω στην πλατεία Γεωργίου ανάμεσα σε άπειρα χρυσά κι ασημένια χαρτάκια ανακατεμένα με πεταμένα μπουκάλια, ανάμεσα στις άδειες κερκιδες της έναρξης και τις φωτεινές σερπαντίνες. Η σκηνή άδεια. Πατρινό Καρναβάλι 2007...
Συνεχίζω στη Μαιζώνος και σταματάω να έχω αίσθηση του χρόνου. Ο χρόνος έχει σταματήσει σ' αυτή τη διαδρομή. Γεροκωστοπούλου-πλατεία Γεωργίου-Μαιζώνος-Κωνσταντινουπόλεως.
5 λεπτά, 20 λεπτά, 1 μέρα, 5 μέρες, 10 βράδια, 6 απογεύματα, εβδομάδες, μήνες, χρόνια, 5 χρόνια. 5 χρόνια περπατούσα, έτρεχα, χαμογελούσα, έκλαιγα, μάθαινα, σκεφτόμουν στη στροφή που η Μαιζώνος γίνεται Κωνσταντινουπόλεως.
Και όλα γύρω της παραμένουν εκεί. Τα πούπουλα και οι καρναβαλικές μάσκες, τα πρόσωπα που συναντάς, τα σκαλιά του κάστρου, το χασομέρι, η οτι να'ναι μουσική του Steps, ο τύπος που βλέπω πάντα όταν είμαι με την Αμαλία, ο τύπος απο το καράβι, τα σνίτσελ της μαμάς της Μαρίνας, το διάβασμα της Άριας, τα πορτοκάλια της Μάρως, η βάφλα σοκολάτα πορτοκάλι, οι αγκαλιές του Γιωργάκη, οι ήχοι της Έλλης, τα κυρήγματα του Τάκη για την ξινίλα της Χρυσάνθης και όχι μόνο, τα ανθισμένα mojito του Νότου. Και οι άλλοι που έχουν αρχίσει να αναπολούν τοοοτε που ξενυχτούσαμε κάνοντας μαζί οικοδομική και κοιμόμασταν εναλλάξ στα sleeping bag που άπλωνα στο πίσω μπαλκόνι όταν έπιαναν οι ζέστες.
Κάπου χάθηκαν αυτά, κάπου στη στροφή. Εκεί που η Μαιζώνος γίνεται Κωνσταντινουπόλεως.

ναι παιδί

Κι επειδή κι εμείς στο γυμνάσιο-για να μην πω λύκειο-την ανακαλύψαμε τη μουσική κι επειδή αυτό είναι μια χαρά top5, θυμήθηκα κι εγώ

....τα παιχνίδια στο μπαλκόνι με τη Μαρίνα που έμενε δίπλα. και το "όνειρο" μας να γκρεμίσουμε τον διαχωριστικό τοίχο και να γίνει ενα τεράστιο μπαλκόνι
....τις τηγανιτές πατάτες του παππού και το συρτάρι με τα υλικά του Μαγκάιβερ!
....την τσουλήθρα που κάναμε με τα παιδιά στην είσοδο της πολυκατοικίας(παλιά είχε και δεντράκια δεν ήταν πάντα έτσι σκέτη...)
...τα αυτοσχέδια σπίτια για τις κούκλες που έφτιαχνα αναποδογυρίζοντας διάφορα κουτιά και αντικείμενα
....το παραμύθι της γιαγιάς μου τα καλοκαίρια ξαπλωμένες στην κούνια στο μπαλκόνι, για την άσπρη γάτα της κυρα-Αγγελικούλας

παιδί ε;

Εμείς οι ακαλλιέργητοι ανακαλύψαμε τη μουσική στο γυμνάσιο, ωστόσο θυμάμαι..

..να περιμένω βασανιστικά ήσυχα να τελειώσουν τα ατελείωτα καλοκαιρινά μεσημέρια και να πάει 6 για να βγω να παίξω
..να ανοίγω τα μάτια μου χειμώνα στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, να μυρίζει καψαλισμένο ψωμί και να ψιθυρίζουν για να μη με ξυπνήσουν
..το αγαπημένο μου πράσινο αυτοκινητάκι με τις μεγάλες κίτρινες ρόδες (εντάξει τώρα maroulitaaa?)
..να κρύβομαι μέσα στη παπλοματωθήκη στη κρεβατοκάμαρα, σκίζοντάς την καταλάθος
..το κυνήγι βατραχιών

Είναι top5 αυτό; Δεν είναι.

[playground love]

1. Εδώ Λιλιπούπολη - Μάνος Χατζιδάκις, Νίκος Κυπουργός, Δημήτρης Μαραγκόπουλος, Λένα Πλάτωνος, Μαριανίνα Κριεζή
2. Ανέβα στη στέγη να φάμε το σύννεφο - Γιάννης Ξανθούλης, σε μουσική Γιώργου Κατσαρού
3. Ο κεραμιδοτρέχαλος - Άλκη Ζέη
4. Το ψέμα - Ζώρζ Σαρή
5. Το καπλάνι της βιτρίνας - Άλκη Ζέη

Ή αλλιώς 5 αναμνήσεις παιδικής ηλικίας. Μια κασέτα(ακόμα την έχω!), μια θεατρική παράσταση σε κασέτα, μια θεατρική παράσταση στην οποία συμμετείχα, και δυο βιβλία που διάβασα αμέτρητες φορές απο δυο αγαπημένες συγγραφείς

[empty]

Pendant que la marée monte
Et que chacun refait ses comptes
J'emmène au creux de mon ombre

[αναμονή]

'06 --> '07

Πήγα στο παλιό σπίτι σήμερα να μαζέψω κάτι πράγματα.
Ηταν κλειστό απο τότε που φύγαμε το Καλοκαίρι.
Αυτή τη φορά δε με πείραξε καθόλου που το είδα άδειο. Ισως επειδή δεν το νιώθω πια τόσο δικό μου,ούτε αυτό αλλά ούτε και το καινούργιο.
Μόνο το δωμάτιό μου νιώθω περίεργα που το βλέπω άδειο(με τις γατοαφίσες ακόμα στον τοίχο). Και φυσικά δεν μπορώ να μην ανοίξω τη μεγάλη μπαλκονόπορτα του σαλονιού και να βγω να δω τη θάλασσα. Οχι ότι απο το καινούργιο σπίτι δεν τη βλέπω αλλά αυτή την εικόνα απο εκείνο το μπαλκόνι θα την αναζητώ πάντα.
Οι πρώτες μέρες του 2007 λοιπόν δε θυμίζουν καθόλου Χειμώνα. Εμεινα αρκετή ώρα στο μπαλκόνι να χαζεύω σκυλιά και παιδιά που έτρεχαν στην άμμο και να σκέφτομαι τη χρονιά που πέρασε. Κλασσικός απολογισμός, ένα "ξεφύλλισμα" στη συλλογή των στιγμών που ζεις...
καλά είναι που και που να τον κάνεις-για να βλέπεις πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Δε νομίζω οτι μπορώ να ξεχωρίσω πέντε μόνο στιγμές για τη χρονιά που πέρασε.
Νομίζω το 2006 ήταν χρονιά αλλαγών για μένα. Χρονιά έντασης αλλά και ηρεμίας.
Ηταν η επιστροφή στον εαυτό μου και σ'αυτά που μπορεί και θέλει να κάνει. Η επαν-ανακάλυψη της Πάτρας και των ανθρώπων της, παλιών και καινούργιων. Οι συζητήσεις με τον Αντώνη για τις διαφορές Πικιώνη-Κωνσταντινίδη πριν τις εξετάσεις των τελευταίων μαθημάτων. Το μαγνητοφωνημένο μήνυμα οδηγιών κλήσης στα γιαπωνέζικα καρτοτηλέφωνα και τα στρώματα του ryokan. Ο ύπνος στα sleeping bag στο ξύλινο αμφιθεατράκι της σχολής το Μάιο με το γάτο της Έλλης στα πόδια μας. Τα σχέδια και τα βιντεάκια μας στους δρόμους της Πάτρας. Οι συναντήσεις με καινούργιους ανθρώπους και η ανακάλυψη των δικών μου σκέψεων. Τα amaretto στο υπόγειο της Χρυσάνθης. Το ίδιο αλλά και διαφορετικό Καλοκαίρι. Το παλιό σπίτι που ήταν άδειο και γέμισε με αγαπημένα πρόσωπα. Τα βραδινά top5 στη λίμνη (η βάρκα που μπήκε ο Kenny είναι ακόμα στο ίδιο σημείο). Τα πράγματά μου σε κούτες. Τα κίτρινα ενοικιαστήρια. Το τέλος της Πάτρας και η αρχή της Αθήνας. Τα ανακατεμένα σφηνάκια του πάρτυ. Η απομυθοποίηση ενός ανθρώπου και η αποβολή κάθε περασμένης σκέψης γι'αυτόν. Επόμενος σταθμός Μοναστηράκι-προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Η γνωριμία με γνωστούς κι αγαπημένους. Το χέρι μου μέσα στο δικό σου. Οι πρωινοί καφέδες τις Παρασκευές στου Ψυρρή. Οι άνθρωποι που ξαναβρήκα στην Αθήνα. Τα industrial landscapes του Εβρου. Το θάλάσσιο μέτωπο της Αλεξανδρούπολης. Ο Αγιος Νικόλαος το Χειμώνα. Η Χριστουγεννιάτικη κουβέντα στο σαλόνι για παλιά και για καινούργια. Το πάγωμα μου λίγες μέρες μετά όταν κλείσαμε το τηλέφωνο.

Όπως διάβασα κάπου αλλού, "ακούω από παντού οτι το 2006 βγαίνει άσχημα".
Ελπίζω το 2007 να μπει καλά.










Υ.Γ. επειδή δεν άντεξα, ορίστε τα 5 κομμάτια για το 2006 (με βάση το πόσο πολύ άκουσα φέτος το καθένα)
1.Film - Stop stop
2.Devics - Distant Radio
3.Belle and sebastian -We are the sleepyheads
4.Isobel Campbell + Mark Lanegan - The false husband
5.Nouvelle Vague - In a manner of speaking /
Tuxedomoon - In a manner of speaking
(αυτά δεν ανήκουν στο '06 αλλά τα άκουσα τοοσο πολύ οπότε....)