Είναι περίεργο το πώς μπορεις να μεταφέρεσαι πίσω στο χρόνο και πάλι μπροστά μέσα από στιγμές και από κινήσεις που κάνεις τυχαία. Το πώς είναι σα να έχεις αφήσει κομμάτια σου σε χώρους απ’ όπου έχεις περάσει και το πώς αυτοί έχουν αφήσει δικά τους κομμάτια σε σένα.
Κατέβαινα από την πολυκατοικία το απόγευμα με τζιν και κοντομάνικο- γιατι κάνει ήδη ζέστη- να πάω στο σούπερ μάρκετ και ξαφνικά ήταν σα να έμενα πάντα εδώ, στο σπίτι της Καλλιθέας. Ηταν σαn να ήμουν παιδάκι 6-7 χρονών και έμενα πάντα σ’αυτό το σπίτι, δεν είχα υπάρξει σε κανένα άλλο, και η μαμά μου με έστελνε στο σούπερ μάρκετ για να της πάρω κάτι.
Χθές κάτι έψαχνα στον κατάλογο με τις επαφές του κινητού της μαμάς μου και έπεσα πάνω σε ένα ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΤΡΑ. Πάτησα το κουμπί και είδα το τηλέφωνο. 061438065. Συνειδητοποίησα την ίδια στιγμή, ότι το νούμερο αυτό το είχα σχεδόν διαγραψεί από τη μνήμη μου, ενώ δεν έχω μάθει ακόμα απ’ έξω το καινούργιο…
Η Πάτρα φαίνεται πολύ μακριά, αλλά ξέρω ότι αύριο που θα ανεβαίνω πάλι τη Ζαΐμη, για να στρίψω στην Κωνσταντινουπόλεως και να συνεχίσω μέχρι την παλιά πολυκατοικία, θα είναι σα να μην έφυγα ποτέ. Σα να επιστρέφω για ακόμα μια φορά στο καταφύγιο της Πάτρας.
Τα πρώτα χρόνια περπατούσα στο δρόμο και έβλεπα γραμμένο πάνω στους κάδους των σκουπιδιών «Δήμος Πατρέων» και στεκόμουν και το κοίταζα καλά καλά ρωτώντας τον εαυτό μου αν βρίσκομαι πράγματι σ'αυτή την πόλη, πως βρέθηκα εδώ και μήπως ήμουν ακόμη στον Άγιο Νικόλαο ή στη Θεσσαλονίκη όπου περίμενα να περάσω.
Μικρές καθημερινές συνήθειες, που επαναλαμβάνονται σε διαφορετικό περιβάλλον. Σε ποιο ράφι είναι τα μακαρόνια στον Βασιλόπουλο της Πάτρας και που στον Παπαγεωργίου της Αθήνας. Σε ποιο δωμάτιο πίνω καφέ στο σπίτι της Πάτρας και σε ποιο στο σπίτι της Αθήνας. Πώς γύριζα σπίτι το βράδυ στην Πάτρα και πως γυρνάω τώρα στην Αθήνα. Τι έπαιρνα από το φούρνο της Κωσταντινουπόλεως και τι από αυτόν της Αγίων Πάντων.
Αναρωτιέμαι, πότε «αντιλαμβάνεται» το σώμα και το μυαλό τις αλλαγές που συμβαίνουν, μικρές ή μεγάλες. Αν νομίζουμε ότι συνηθίζουμε κάτι και έχουμε ξεχάσει κάτι άλλο, ή αν ούτε συνηθίζουμε, ούτε ξεχνάμε τίποτα και όλα συνυπάρχουν μέσα μας κάνοντας τα όρια θολά και ασήμαντα.
1. Raining Pleasure-The approaching of the hour
2. Ladybug Transistor-The places you call home
3. A Girl Called Eddy-The long goodbye
4. Everything But The Girl-Hatfield 1980
5. The Organ-Memorize the city
2 comments:
και εγώ έτσι νιώθω αγγελική...και ώρες ώρες παραξενέυομαι με τον ευατό μου...
και το τηλέφωνο εδώ...ούτε καν που το θυμάμαι...προχτές με ρώτησαν στη δουλειά, και τους κάνω...{μισό λεπτάκι, να πάρω τηλέφωνο να μου το πούνε...}
:)
"το σώμα, αυτός ο ελέφαντας.."
Post a Comment