[επιστροφή / ότι απομένει είναι μέλλον]

2,5 μήνες μετά, επέστρεψα εκείνη τη μέρα που η πόλη αρχίζει να γεμίζει μάσκες, σερπαντίνες και πολύχρωμα πούπουλα. Που σ'αρέσει, δε σ'αρέσει όλα κινούνται σε άλλους ρυθμούς.
Γυρίζω απο Steps. Με τα πόδια. Όπως πάντα. Περπατάω στην πλατεία Γεωργίου ανάμεσα σε άπειρα χρυσά κι ασημένια χαρτάκια ανακατεμένα με πεταμένα μπουκάλια, ανάμεσα στις άδειες κερκιδες της έναρξης και τις φωτεινές σερπαντίνες. Η σκηνή άδεια. Πατρινό Καρναβάλι 2007...
Συνεχίζω στη Μαιζώνος και σταματάω να έχω αίσθηση του χρόνου. Ο χρόνος έχει σταματήσει σ' αυτή τη διαδρομή. Γεροκωστοπούλου-πλατεία Γεωργίου-Μαιζώνος-Κωνσταντινουπόλεως.
5 λεπτά, 20 λεπτά, 1 μέρα, 5 μέρες, 10 βράδια, 6 απογεύματα, εβδομάδες, μήνες, χρόνια, 5 χρόνια. 5 χρόνια περπατούσα, έτρεχα, χαμογελούσα, έκλαιγα, μάθαινα, σκεφτόμουν στη στροφή που η Μαιζώνος γίνεται Κωνσταντινουπόλεως.
Και όλα γύρω της παραμένουν εκεί. Τα πούπουλα και οι καρναβαλικές μάσκες, τα πρόσωπα που συναντάς, τα σκαλιά του κάστρου, το χασομέρι, η οτι να'ναι μουσική του Steps, ο τύπος που βλέπω πάντα όταν είμαι με την Αμαλία, ο τύπος απο το καράβι, τα σνίτσελ της μαμάς της Μαρίνας, το διάβασμα της Άριας, τα πορτοκάλια της Μάρως, η βάφλα σοκολάτα πορτοκάλι, οι αγκαλιές του Γιωργάκη, οι ήχοι της Έλλης, τα κυρήγματα του Τάκη για την ξινίλα της Χρυσάνθης και όχι μόνο, τα ανθισμένα mojito του Νότου. Και οι άλλοι που έχουν αρχίσει να αναπολούν τοοοτε που ξενυχτούσαμε κάνοντας μαζί οικοδομική και κοιμόμασταν εναλλάξ στα sleeping bag που άπλωνα στο πίσω μπαλκόνι όταν έπιαναν οι ζέστες.
Κάπου χάθηκαν αυτά, κάπου στη στροφή. Εκεί που η Μαιζώνος γίνεται Κωνσταντινουπόλεως.