[η ονειρική υφή της πραγματικότητας]

ή αλλιώς 5 απο τον Χρήστο Βακαλόπουλο.

1. "Η πόλη, οποιαδήποτε πόλη, έχει προκύψει-και προκύπτει συνεχώς-απο τις επιθυμίες των σωμάτων που τη δια-σχίζουν", γι'αυτό και όποιος θέλει να τη γνωρίσει καλά "πρέπει να αφεθεί να το παρασύρει, να τον οδηγήσει εκείνη κάπου. Η ματιά του θα της δώσει νόημα.", θα δείξει "το κρυφό νήμα που την κάνει να υπάρχει".
2.Η καθημερινότητα αποκτά ενδιαφέρον όταν καταφέρνει κανείς "να ζήσει και να δημιουργήσει όπως ονειρεύτηκε" με "το ιδιαίτερο εκείνο πάθος κάποιου που ονειρεύτηκε τη ζωή του την ίδια στιγμή που τη ζούσε".
3.Για να έρθουμε σε επαφή με άλλες, μεγαλύτερες διαστάσεις δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε απλώς όλες τις εικόνες αλλά να τις ξεδιαλέξουμε, να διακρίνουμε τα όνειρα απο τις παραισθήσεις και τα ομοιώματα της καθημερινής ζωής και τότε δε θα αντικρύσουμε κάποι ουσία των πραγμάτων αλλά τον τρόπο με τον οποίο υπάρχουν για μας.
4.Οι πιο σημαντικές ταινίες είναι εκείνες που προσεγγίζουν δοκιμιακά όσο και ντελιριακά, ντοκιμενταρίστικα αλλά και σουρεαλιστικά, την αναπαραστατική πλευρά της ζωής. Εκείνες που αποδεσμεύουν την "φαντασιακή δύναμη που περιέχει το ίδιο το πραγματικό" και περνούν απο τη νατουραλιστική απομίμηση της καθημερινής ζωής στη ρεαλιστική έκφραση της "παράξενης οικειότητας" των πραγμάτων
5.Οι άνθρωποι (οι άντρες) ανέπτυξαν τρομακτικά τις πόλεις μέχρι να γίνουν αφηρημένες, να εξαφανιστούν, "να χάσουν την εικόνα τους" και μαζί τις απειλητικές, μυστηριώδεις (γυναικείες) ιδιότητές τους. Χάθηκε έτσι η δυνατότητα να προσεγγίζει κανείς την πόλη μέσα απ'τα συναισθήματά του, να τα εκφράζει περπατώντας μέχρι να όρια της.