Το έχω ξαναπεί. Οι συναυλίες είναι ένα απο τα ωραιότερα πράγματα. Οχι για να προσθέσεις ακόμη ένα εισιτήριο στη συλλογή απο "events" και "gigs" που έχει κολλημένη στον τοίχο σου, αλλά επειδή είναι μια εμπειρία πολύ δυνατή. Είναι ο τρόπος να νιώσεις τη μουσική με όλες σου τις αισθήσεις και ταυτόχρονα να τη μοιραστείς με κόσμο που γνωρίζεις ή που δεν γνωρίζεις και που απλά βρίσκεται εκεί γύρω σου.
Και επιπλέον ίσως είναι η μοναδική εμπειρία που μπορεί να συγκριθεί με τον έρωτα. Απο αυτό που νιώθεις την ώρα που βρίσκεται εκεί μπροστά μέχρι το χάσιμο που νιώθεις μετά το τέλος της συναυλίας. Που βγαίνεις με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο ψιθυρίζοντας στίχους και έχοντας στο μυαλό σου την εικόνα αυτού/αυτής/αυτών που μόλις πριν λίγο έβλεπες και άκουγες. Δεν μπορώ να σκεφτώ με ποιό άλλο συναίσθημα να το παρομοιάσω όλο αυτό...
Χθές βέβαια, δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Τις πρώτες στιγμές του Morrissey στη σκηνή και βλέποντας όλο τον κόσμο να παραληρεί και να τραγουδάει τόσο δυνατά σκεφτόμουν ότι αυτός απο κει πάνω τα πρέπει να περνούσε πολύ καλύτερα βλέποντας όλους εμάς έτσι παρά εμείς που βλέπαμε αυτόν!
Ηταν καλά. Δεν θα πω ότι δεν ήταν. Θα μπορούσε να ήταν και καλύτερα, θα μπορούσαμε να ακούσουμε περισσότερα τραγούδια, θα μπορούσε να διαρκέσει περισσότερη ώρα. Ακούσαμε κυρίως απο τους δυο τελευταίους δίσκους του και μερικά απο Smiths. Ούτε και στην playlist θα σταθώ.
Οπως το ένιωσα εγώ αυτή η συναυλία ήταν περισσότερο κάτι να δεις. Ένα γεγονός, η παρουσία ενός σημαντικού ανθρώπου και οι άρτιες εκτελέσεις των κομματιών με ήχο πολύ κοντά σε αυτόν του στούντιο.
Το "θέμα" λοιπόν για μένα ήταν οτι βρέθηκα εκεί, οτι είδα τον Morrissey. Οτι τον είδα πάνω στη σκηνή ενός χώρου γεμάτου με κόσμο που φώναζε και τραγουδούσε την κάθε λέξη, τον κάθε στίχο.
Και οτι πλέον άκουγα τον Morrissey και έβλεπα τον Morrissey.
Και δεν υπήρχε κανείς πίσω του.
Τραγουδούσε ο Morrissey και έβλεπα τον Morrissey.
Μόνο.
3 comments:
xmm, ligi diaita isws prepei na tin kanei pantws ! simpa8itikos, travadouros panta, ligo xontroulis omws pleon
Μάλλον πάχυνε επειδή χόρτασε τον έρωτα της sub_lolita :p
Πάντως, νομίζω ότι δε πρέπει να αποτελεί μονάδα μέτρησης συναυλιακής ποιότητας (!?!) η εκτέλεση με "ήχο κοντά σ'αυτόν του στούντιο". Τι τα 'χουμε τα cd τότε; (άντε κ κάνα δυο mp3..)
Ξέρεις τι νομίζω ότι μετράει παραπάνω; Το κατά πόσο μπορεί να σε πείσει αυτός/οι πάνω στη σκηνή, ότι αυτό που κάνει/ουν είναι αυθεντικό.
Αυτό.
Έχεις τη συλλογή με τα εισητήρια κολλημένη στον τοίχο σου?!?
Εγώ ακόμα δεν ξέρω πως να την αξιοποιήσω και την έχω μεσα σε ενα πλαστικό σακουλάκι απο εσώρουχα! Παλαιότερα την είχα σε ένα άλλο σακουλάκι από μαγιό.
Post a Comment